Haar kist stond al klaar…..
April 2017

Net na de paasdagen wordt ik gebeld door Avunea. Ze hebben een melding binnen gekregen en vragen of ik de familie verder wil begeleiden. Natuurlijk wil ik dat. In de middag ga ik bij hen langs.

Mevrouw ligt thuis opgebaard. Dat was al voor mij geregeld.
Terwijl we in gesprek zijn, zie ik een potloodstreep op de kist. Ik loop er naartoe en ontdek dat dit geen standaardkist is. Trots zegt de zoon “Mijn vader heeft deze kist gemaakt voor mijn moeder. En voor mij en mijn vader staan de kisten ook al klaar." Wat een moeilijk, maar mooi en lief gebaar naar zijn vrouw toe. 
De man zelf was in die week helemaal niet goed aanspreekbaar. Het afscheid was erg moeilijk voor hem.

In het nazorggesprek ontdek ik wie hij werkelijk is. Een man van de wereld, met veel verschillende talenten. Hij vertelt honderduit over zijn verhalen en die van zijn vrouw. Stilzitten doet hij niet. Hij heeft zelfs alweer een nieuwe opdracht voor het maken van een kist. Ook had hij al een cake gebakken in de vroege ochtend. Speciaal om mij te bedanken voor het mooie afscheid.

Het is een gezellig gesprek met mooie lieve mensen. Mensen die ik op het moeilijkste moment moest begeleiden, en die ik later op een volledig andere manier leer kennen. Dat hoort erbij en wat ben ik trots op mijn beroep.

De zoon vult nog aan "Van alle uitvaarten die ik in mijn leven heb beleefd, ben jij de meest hartelijke, warme en kleurrijke uitvaartbegeleidster die ik heb meegemaakt." Daar krijg ik dan weer rode koontjes van. 

Zoveel mooie en dankbare mensen. Ik hoop echt dat hij die kisten nog lang niet nodig heeft.

(Op 12 februari 2020 kreeg ik opnieuw een telefoontje. Deze keer van de familie. Vader is overleden. Of ik de uitvaart op precies dezelfde wijze nog eens kan doen. Natuurlijk doe ik dat. En de kist van vader stond ook weer klaar, in dezelfde kamer op dezelfde plaats als moeder.)

En die andere kist........ die laten we echt nog even op voorraad staan.

Een sterretje aan de hemel…..
September 2016

Midden in de zomer, zomaar opeens een grote donkere wolk. Ik krijg te horen dat het ongeboren kindje van een familielid niet langer leeft in haar buik. Wat een klap voor het jonge gezin en iedereen daaromheen. Wat nu? Dan moet je ineens gaan bevallen terwijl je weet dat je het kindje niet bij je mag houden. Je leven staat ineens stil. Wat moet je allemaal regelen? Hoe ga je dat nu allemaal doen? En wat wil je eigenlijk?

Omdat het mijn beroep is, wil ik hen helpen met het afscheid. Het mag niet zomaar voorbij zijn. Dit was een levend wezen, hun kind. Ik informeer voorzichtig naar hun wensen. Geen toeters en bellen, maar wel een mooi afscheid. Ik vraag hen naar de uitvaartverzekering, omdat deze vaak ook de uitvaart vergoeden van doodgeboren kindjes. Gelukkig waren ze goed verzekerd en wilden ze dat ik hen hielp. 
Samen zijn we het moeilijke proces doorgegaan; stap voor stap. Het mannetje werd geboren, er werd een mooi kistje uitgekozen, hij mocht nog even mee naar huis en van daaruit hebben we hem begraven. Met lieve mensen om hen heen, een mooie afscheidsdienst, ballonnen en veel tranen.
Zelfs de gedenksteen werd meegenomen in het budget. Dat kon gelukkig allemaal vanuit de verzekering.

Het was geen fijne tijd, ik begeleid liever mensen die al een heel leven achter de rug hebben. Dit kleintje mocht het allemaal niet meemaken. Maar ook dit hoort bij mijn werk en ik ben dankbaar dat ik het mocht doen.

En de hemel……  die heeft er weer een sterretje bij.  

Zoals u het wilde tante
20 juli 2016

Op 25 mei heb ik haar leren kennen. Ze wilde met mij praten over haar uitvaartverzekering en haar wensen laten vastleggen voor als…….

Toen ik binnenkwam zag ik een klein Moluks vrouwtje staan met een schort om. Ze verwelkomde mij hartelijk en schonk thee in. Uiteraard stond er ook een stuk vlaai voor me klaar. Intussen kwebbelde ze er op los over heden en verleden. En iemand die 90 jaar is heeft een behoorlijk verleden. De fotoboeken kwamen erbij en de verhalen bleven komen. Over het geloof, haar opleidingen, haar beroep als kraamverzorgster, haar reisverhalen. Ik genoot ervan. Deze vrouw stond nog midden in het leven. Ze wilde wel praten over haar uitvaart, maar ze was er zeker nog niet aan toe.

Toen het zakelijk gedeelte kwam had ze alle antwoorden al klaar. Ze wist precies wat ze wilde: een witte kist, een orchidee op haar borst, haar speldjes en diploma’s, de muziek, het gedicht op de kaart, ja zelfs de namen van sprekers en dragers werden doorgenomen. Prachtig dat iemand van die leeftijd zo haar afscheid al had voorbereid.

Toen ik dan toch maar eens naar huis ging, kreeg ik een knuffel en een doos met heerlijke chocolaatjes. Ik was verbaasd. Dit had ik niet verwacht.

Ervan uitgaand dat zij  nog lang zou blijven genieten, heb ik haar dossier opgeborgen. Ik schrok dan ook best toen ik hoorde dat ze gevallen was en in het ziekenhuis lag. In de weken daarna ging ik er nog steeds vanuit dat deze kleine, maar sterke vrouw weer naar huis ging.

Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Zondag op maandagnacht kreeg ik het telefoontje dat ze in haar slaap is overleden. Ze heeft het geprobeerd, maar ze was te zwak geworden.

Afgelopen week mocht ik haar wensen gaan uitvoeren. Samen met haar nicht, een vriendin die mij zo graag deze opdracht gunde, en de vele mensen om haar heen, hebben we er een mooi afscheid van mogen maken.

Tante Threes. Ik hoop dat ik het goed heb gedaan. Zoals u het wilde. Selamat jalan, sampai bertemu!     

(Als ik ooit eens loop te klagen, laat iemand me dan nog eens zeggen hoe gezegend ik ben dat ik dit werk mag doen.)